Zondag 15 september
Amsterdam - Paramaribo, 7500 km
Om 13.40 uur vertrekken we met een boeiing 747-300 (vlucht KL713) naar de Johan Adolf Pengel Internationale Luchthaven in Suriname waar we om 17.30 uur lokale tijd aankomen. In Nederland is het 5 uur later.
Ongelooflijk wat er allemaal vanuit Nederland meegesleept is aan dozen en pakketten. Als we onze koffers hebben worden we ontvangen door Sirano, Bianca en Chris, medewerkers van Access Suriname Travel (AST). Zij zullen ons de rest van de reis begeleiden. Ook maken we kennis met onze andere 10 reisgenoten, dhr Goetsch met dochter Joppa, dhr Oranje met zoon Casper, het echtpaar Hans en Trijnie en de alleenreizende Gea, Fred, Jan en Jenny.
Nadat om 21.00 uur iedereen heeft ingecheckt in hotel Eco Resort krijgen we een welkomstdrankje en een overzicht van wat ons ongeveer te wachten staat de komende twee weken.

Dinsdag 17 september
Paramaribo
Om 8.30 uur vertrekken we via de Jules Wijdenbosch-brug, de brug over de Surinamerivier tussen Paramaribo en Meerzorg naar het district Commewijne. De brug werd op 20 mei 2000 geopend, maakt deel uit van de Oost-Westverbinding, is genoemd naar president Jules Wijdenbosch en wordt ook wel Surinamebrug genoemd. Voorheen was Commewijne alleen maar te bereiken met een veerdienst.
Net voorbij de brug stoppen we bij één van de vele fruitstalletjes die Suriname rijk is. Hier krijgen we allerlei verschillende vruchten en fruit te proeven. We bezoeken het openluchtmuseum Fort Nieuw Amsterdam, de gevangenis die in 1872 werd gebouwd. In de gevangenis waren vier isoleercellen met hierin een houten brits en een emmer, maar er was geen daglicht. Men werd er minstens een week lang opgesloten en mocht alleen eenmaal per dag naar buiten om te eten, dit bestond uit water en brood. Op 30 maart 1982 werd deze strafgevangenis gesloten.
Na een korte wandeling komen we op het punt waar de Surinamerivier en de Commewijnerivier samenkomen. Op de broek en schoenen van Sirano en Chris zitten allemaal kleine dingetjes geplakt. Dit noemen ze verklikkers en is het bewijs dat je ergens in het bos of gras bent geweest.
Aansluitend gaan we naar Mariënburg, een voormalige suikerrietplantage. De plantage werd in 1745 gesticht, wisselde meerdere malen van eigenaar en werd in 1882 gekocht door de Nederlandsche Handel Maatschappij. Voor de aanvoer van het suikerriet werd een twaalf kilometer lange spoorweg aangelegd, de eerste spoorverbinding in Suriname. De arbeiders waren Javanen uit Nederlands Indië en Hindoestanen uit Brits Indië. Begin jaren tachtig sloot Mariënburg noodgedwongen haar poorten. Honderden arbeiders ontvangen nog altijd hun loon hoewel de waarde hiervan door de inflatie tot een dieptepunt is gedaald.
In het guesthouse krijgen we een Javaanse lunch waarna we een show, de djaran képang, (paardendans) te zien krijgen. Dit is een Javaanse show waarbij de dansers in trance raken en het gedrag van dieren overnemen als b.v. een paard of een tijger. De show duurt erg lang en als de "tijgers" dan ook nog eens een levende kip gaan verorberen gaan we weg en nemen we een kijkje in de omgeving. We komen terecht in een gebouw waar een internetcafé moet komen en waar een beginnende bibliotheek is ondergebracht in de hoop dat de jeugd meer gaat lezen. Terug in Paramaribo eten we bij café-restaurant 't Vat.

Donderdag 19 september
Paramaribo - Wageningen, 186 km
Om 9.00 uur vertrekken we met Chris en chauffeur Hans voor een tweedaagse trip naar het westen van Suriname. Onze eerste stop is bij de vreemdelingenpolitie om de paspoorten te laten stempelen. Onze paspoorten en vliegtickets brengen we langs bij het kantoor van AST om onze terugvlucht te herbevestigen en na ongeveer een uur vervolgen we onze weg.
Op de route naar Wageningen komen we eerst door Groningen, de hoofdplaats van het district Saramacca. Eind 1845 arriveerden in Groningen de overlevenden van een groep Nederlandse boeren (boeroes) die naar Suriname geëmigreerd waren om op Voorzorg en Mijn Vermaak aan de overkant van de Saramacca een nieuw bestaan op te bouwen. Binnen zes maanden stierven bijna 200 personen van de groep aan tyfus, waarna de rest zich vestigde in Groningen. Toen er in 1853 nog maar 43 mensen woonden, werd de kolonisatie in Groningen definitief als mislukt beschouwd. In 1945 werd een monument gebouwd ter herdenking van de aanwezigheid van de boeroes in Groningen. Pas na 1960 is de stad echt tot ontwikkeling gekomen.
Hier horen we, net als overal, veelvuldig het geluid van de Grikibi. Ook wel “grietjebie” omdat dit is wat hij steeds roept. Daarna lunchen we in Todness, de hoofdplaats van het kokosdistrict Coronie.
Onderweg brengen we nog een bezoek aan Meneer Tjon Fo. Een kunstenaar die van zijn tuin een openluchtmuseum heeft gemaakt van allerlei langs het strand gevonden voorwerpen en oude spullen die hij gekocht heeft. Ook gaan we langs bij het strand van Coronie. Door landafslag is in de loop der jaren het zand verdwenen en is het een modderbank geworden. Het land komt jaarlijks nog steeds verder onder water te staan. We overnachten in Wageningen en als we bij hotel de Wereld uit de bus stappen worden we belaagd door muggen. Ook lopen er padden rond in allerei soorten en maten. Het is een havenstadje aan de rivier de Nickerie, gelegen in het district Nickerie, in het uiterste noordwesten van Suriname. De naam van het hotel verwijst naar het gelijknamige hotel in het Nederlandse Wageningen. Het diner van vanavond bestaat uit afhaal Roti.

Zaterdag 21 september 
Nickerie - Paramaribo, 229 km
Na het ontbijt krijgen we eerst een rondleiding door Nieuw Nickerie. Het is de derde stad van Suriname en de hoofdplaats van het district Nickerie, gelegen op de linkeroever van de rivier de Nickerie. De stad heeft een binnenlandse waterverbinding met Paramaribo en een wegverbinding die evenwijdig aan de kustlijn loopt. Met de Guyanese plaats Corriverton heeft het een veerverbinding. De haven is belangrijk, omdat zeeschepen er kunnen aanleggen voor het transport van onder andere padie (rijst) en bananen. We brengen een bezoek aan het winkelcentrum en de markt en gaan langs bij een klein rijstbedrijf en een particuliere rijstboer. De laatste heeft in een schuur een machine staan waar de lokale bevolking voor een symbolisch bedrag het kaf van het koren kan laten scheiden. In zijn woning aan de overkant van de weg krijgen we nog wat te drinken.
De lunch hebben we nogmaals in restaurant de Palm waarna we weer op weg gaan naar Paramaribo. Omdat het nog een flinke afstand is om af te leggen stoppen we onderweg alleen maar voor een drankje en een bezoekje aan een bloementuin.
Pas na zevenen zijn we weer aan bij hotel Eco Resort.

Maandag 23 september
Paramaribo
Om 9.00 uur gaan we op stap voor een dag kunst en cultuur. Eerst krijgen we een rondleiding door het presidentieel paleis. Het voormalige Gouverneurshuis staat op het Onafhankelijkheidsplein en is sinds de onafhankelijkheid van 1975 het presidentieel paleis van de Republiek Suriname. Het oorspronkelijke paleis werd in de 17e eeuw van hout gebouwd en werd een eeuw later vervangen door een groter stenen gebouw. In de 19e eeuw werd in het midden een extra verdieping aangebracht met een driehoekfronton waarin het wapen werd aangebracht van de Geoctroyeerde Sociëteit, die tot 1795 eigenaar was van Suriname. In het midden is het wapen te zien van de stad Amsterdam en daaronder het wapen van de West-Indische Compagnie. Nog later is de galerij aangebouwd waarbij de Ionische zuilen de ramen met bogen verdelen. Alleen aan de grote zaal en de hal is te zien dat het gebouw uit de 18e eeuw is. Na afloop krijgen we een drankje en een hapje aangeboden op het terras waar we zicht hebben op de palmentuin. In de tuin van het paleis zitten apen die ook gelijk een hapje mee komen eten.
In de gallery Ready Tex krijgen bekende en onbekende kunstenaars de kans om te exposeren zoals b.v. Erwin de Vries en onze eigen reisleider Sirano. Ook zit er een winkel bij waar van alles te koop is van kunst tot kleding tot gasbommen. 
Na de lunch bij een Chinees restaurant belanden we bij batic en kunstschilder Soeki Irodikromo. Hij geeft uitleg hoe hij werkt en sleept ons tot slot mee naar zijn Javaanse clubhuis waar hij samen met een aantal studenten een standbeeld heeft gemaakt ter ere van 100 jaar Javaanse immigratie. En weer krijgen we wat te drinken. Nu komen er djogo’s (literflessen Parbobier), cola en water op tafel. Voor zover we tot nog toe hebben meegemaakt is het vrij gebruikelijk dat iedereen die wat verteld of laat zien ons na afloop een drankje en/of hapje aanbied. Door het enthousiasme van al deze mensen is het moeilijk om hier nee tegen te zeggen. Ook krijgen we van AST elke dag wel cake, gebak of fruit tijdens de rit.

Woensdag 25 september
Paramaribo - Danpaati, 211 km
Eindelijk is het dan zover. We gaan voor een paar dagen het binnenland in. Om 8.00 uur vertrekken we met de bus richting Atjoni. Het grootste gedeelte van de busrit gaat via een, toch wel vrij brede, bauxietweg. Het enige wat we tegenkomen zijn grote zware vrachtwagens die veel grint en steentjes doen opspatten. Om de voorruit van de bus heel te houden legt de chauffeur zijn hand ertegen. Terwijl wij een plaspauze hebben en een soort van saucijzenbroodje eten zijn de reisleider en de chauffeur bezig de accu weer onder de bus vast te sjorren.
Na een rit van 180 km komen we bij Pokigron waar we uitstappen en het laatste stuk lopen naar Atjoni. Dit is de landingsplaats waar de korjalen uit het binnenland aanleggen, en personen en goederen uit- en inladen, die door vrachtwagens, busjes en “Jumbo’s” worden aan- en afgevoerd. Als we daar rond 13.30 uur aankomen staan er al de nodige inheemsen te wachten. De chauffeur wil ze voor SF 20.000,00 p.p. (± € 7,00) maar wat graag mee terug nemen naar Paramaribo.
Wij kunnen gelijk in een korjaal stappen, een uitgeholde, opgerekte boomstam (een groot soort kano). De lunch die we vanmorgen afgehaald hebben eten we aan het begin van onze boottocht naar Danpaati op. We varen op de Surinamerivier en het is het droge seizoen dus ook droog (laag) water. Gelukkig staat het nog net hoog genoeg om onderweg niet uit hoeven te stappen. We komen langs diverse stroomversnellingen en bij elk dorpje zie je de lokale bevolking zwemmen, vissen of op stenen hun kleren wassen. Op zoek naar vissen, slangen en kaaimannen zien we opeens een luiaard in het water. De bootsman vindt dat de luiaard gered moet worden want ze kunnen niet zo goed zwemmen. Jan haalt hem uit het water waarna de bootsman hem terug hangt in een boom. Na 31 km en 2½ uur varen komen we om 16.30 uur aan op Danpaati. Hier overnachten we in houten hutjes met rieten daken, twee bedden met klamboe, wastafel, toilet, douche en spinnen. We krijgen nog even een rondleiding op het eiland en gaan om 19.30 uur dineren. Er is een aggregaat wat van ongeveer 18.30 uur tot 22.00 uur aangaat en daarna moeten we ons met een olielamp redden.

Vrijdag 27 september
Danpaati
Afgelopen nacht hoorde we een geluid wat leek op een misthoorn maar wat brulapen blijken te zijn. Brulapen behoren samen met de spinapen tot de grootste apen en danken hun naam aan de brulkoren die de ze rond zonsopgang laten horen. Ook horen we s’nachts trippelende pootjes op de vloer van de hut. We hebben geen idee wat het is en zijn dan ook blij met de klamboe.
Vandaag heeft onze groep zich in tweeën gesplitst. De ene helft is om 9.00 uur met een korjaal naar Dan gebracht waar ze een boswandeling gaan maken van ± 20 km. Wij zitten bij de andere helft en gaan met de korjaal naar het anderhalf uur verderop gelegen dorp Djoemoe, de plaats waar de Surinamerivier zich vertakt in de Gran Rio en de Pikin Rio. Hier heeft de Evangelische Broedergemeenschap een kerk, een school en een veldhospitaal gebouwd waardoor het dorpje een streekfunctie heeft gekregen. 
Morgen bestaat Djoemoe precies 40 jaar en de voorbereiding voor de feestelijkheden zijn al in volle gang. Uit alle omliggende dorpen zijn mensen uitgenodigd waarvan een groot aantal vandaag al per korjaal aan zal komen.
Aan de overkant van Djoemoe liggen, in de Gran Rio, de Tapawatra vallen, de grootste sula (stroomversnelling) van het gebied. Hier kunnen we zwemmen en onder de waterval zitten en weten we zelfs Jenny een beetje over haar watervrees heen te krijgen.
Als we terug zijn op Danpaati hebben we een goed diner met aansluitend een Saramaccaner show.

Zondag 29 septembe 
Paramaribo
Vandaag staat er nog één excursie op het programma, we krijgen een paar ambachten te zien. We beginnen bij een Indiaanse pottenbakkerij in Billiton. Door de familie Sjinga worden hier potten en beeldjes met de hand geboetseerd en op een houtskool in de openlucht gebakken. De grondstoffen die ze gebruiken halen ze zoveel mogelijk uit de natuur,
Daarna zien we hoe de Saramaccaners van cederhout hun houtsnijwerken creëren. Houtsnijwerk nam in het verleden een centrale rol in het sociaal leven in en voorwerpen voor het dagelijks gebruik werden met symbolen versierd. Het was gebruikelijk dat men tijdens diverse ceremonies, rituelen en dergelijke, met symbolen versierde voorwerpen aan elkaar aanbood. De gekozen symbolen waren een weerspiegeling van de gelegenheid en het doel waarvoor het bestemd was. Een pagaai die bijvoorbeeld gebruikt zou worden voor een  huwelijksaanzoek werd versierd met symbolen van de liefde.
Het leukste om te zien vinden wij het treinstation in Onverwacht, de hoofdplaats van het district Para, een verlaten station met roestende wagons en locomotieven. De spoorlijn werd in de tijd van de goudkoorts aangelegd door voormalige plantagearbeiders en liep tot in 1920 van Paramaribo naar de goudgebieden tussen de Boven-Surinamerivier en de Boven-Marowijnerivier. In de jaren ’60 verdween een groot deel van de spoorlijn naar de bodem van het Brokopondo stuwmeer. Tot 1985 heeft er een trein gereden tussen Paramaribo en de voet van de Brownsberg.
De lunch gebruiken we in hotel Lelyhills te Lelydorp waar we een Indiaanse show te zien krijgen. 
Rond 15.45 uur zijn we terug bij Eco Resort. We besluiten om nog even een rondje in de buurt van het hotel te lopen. Al wandelend door een leuke wijk komen we twee Chinese supermarkten tegen waar we voor een redelijke prijs wat kleine flesjes rum kopen. Als afsluiting van onze rondreis hebben we in de Riverside hut van het hotel een Creoolse maaltijd en krijgen we door AST live muziek van een grootbazuin bandje aangeboden. De muziek is erg goed en we genieten ervan tot het moment dat iedereen zo nodig "moet" dansen.

Dinsdag 1 oktober
Paramaribo - Amsterdam, 7500 km
Het enige wat we vandaag nog doen is de koffers inpakken en een paar sandwiches halen voor de lunch en voor vanavond op het vliegveld. Om 14.50 uur worden we opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Onze laatste guldens geven we uit aan een paar Parbootjes en wat zakjes snoep en rond 20.00 uur vertrekken we met vlucht KL714 richting Nederland.