Woensdag 10 september
Delhi
De hele reis krijgen we anderhalf uur voor vertrek een wake-up call. Vandaag is dat om 7.00 uur. Na een korte nacht en een ontbijtje van toast met jam, gebakken ei en een kop koffie vertrekken we om 8.30 uur voor een rondrit door Delhi. We maken kennis met Raz, onze Indiase reisleider en beginnen de tour bij de Jami Majid moskee, oftewel vrijdagsmoskee. Deze werd tussen 1644 en 1658 gebouwd door Shah Jahan en was lange tijd de grootste moskee van India. We maken een wandeling door een wijk met kleine smalle straatjes om zo vast een beetje een indruk van India te krijgen. Hierna gaan we naar de Gurdwara Bangla Sahib Sikh tempel die in 1664 is gebouwd en is opgedragen aan Guru Hari Krishan Sahib. Het is één van de meest belangrijke historische en heilige pelgrims bestemmingen van de Sikhs. De Guru voorzag de arme, behoeftige en zieke mensen van eten en drinken. Tot op de dag van vandaag gebeurt dit nog steeds. We mogen de tempel in als we een hoofddoek om hebben en de schoenen uit. Het is heerlijk weer en met de zon erbij loopt de temperatuur al snel op naar 35˚C. Voor onze blote voetjes eigenlijk te heet.
Met de bus rijden we langs het parlementsgebouw en komen zo bij de India Gate. Deze poort staat op het einde van Rajpath, is 42 meter hoog en gebouwd in 1920 ter herinnering aan de Indiase soldaten die sneuvelden tijdens WOI en de Afghaanse oorlog in 1919. Sinds 1971 brandt hier een vlam voor de martelaren, de Amar Jawan Jvoti. Op de poort staan de namen van 85.000 gestorven soldaten geschreven en onder poort is een gedenkteken van de onbekende soldaat. We worden hier enorm lastig gevallen door verkopers die je van alles aan willen smeren.
Na de lunch in restaurant Pindi, waar we voor inr 700 (inr 100 =  € 1,60) allebei een soep, een kipsandwich en een cola hebben, gaan we naar de Bahai (lotus) tempel. Het gebouw was klaar in 1986, heeft de vorm van een lotusbloem en lijkt erg op het Operahouse in Sydney. We zijn niet in de tempel geweest maar alleen de buitenkant was al schitterend om te zien.
De laatste stop voor vandaag is de Qutab Minar. Dit is het oudst bewaard gebleven moskee van India. De gebouwen stammen uit de begintijd van de moslim overheersing van India (12de eeuw). Op de binnenplaats staat een 7 meter hoge ijzeren zuil, die waarschijnlijk afkomstig is van een tempel van de god Vishnu uit de 4de eeuw. Er staat een tekst in gegraveerd in een schrift dat tot nu toe niemand heeft kunnen vertalen. Opmerkelijk is dat de zuil nog geen roest vertoond. In 1199 werd de fundering gelegd voor de 72,5 meter hoge stenen minaret met 5 verdiepingen, elk met een uitspringend balkon. De eerste 3 verdiepingen zijn gebouwd met rood zandsteen, de bovenste verdiepingen bestaan uit zandsteen en marmer. Nadat er begin jaren '80 bij een ongeluk 200 meisjes omkwamen is de toren gesloten voor publiek. 
Omdat de dreiging voor terroristische aanslagen bij het Rode Fort te groot is krijgen we het alleen maar van een afstand te zien. Voor het diner heeft Vonn geregeld dat er elke dag in het hotel een buffet klaar staat. Vanavond kost het inr 450 pp. De smaak is goed, alleen op de kippenbotjes zit nauwelijks vlees en rundvlees wordt in India niet gegeten. Na een dag vol indrukken gaan we weer veel te laat naar bed.

Vrijdag 12 september
Agra
We gaan vandaag niet met de groep mee en komen pas om 10.30 uur uit bed. Met wat we mee hebben genomen van huis maken we op de kamer ons eigen ontbijtje. Onze kamer zit op de bovenste verdieping van het hotel en als je met de trap wilt moet je uitkijken dat je niet naar beneden valt want bovenaan de trap zit geen leuning. Bij de receptie van het hotel wisselen we nog keer € 100,00.
Voor het hotel stappen we in een TukTuk die ons de hele dag wil rondrijden voor inr 500. We laten ons eerst naar het Agra Fort brengen. Als wij naar binnen gaan komt de groep net naar buiten. Het fort is gebouwd door drie van de belangrijkste Mogol keizers. In 1565 is de bouw begonnen onder Akbar en duurde tot in de tijd van zijn kleinzoon Shah Jahan. De massieve vestingwal van zandsteen heeft vier ingangen en binnen zijn paleizen, moskeeën, baden, tuinen en mooie paviljoens. Nadat Shah Jahan was afgezet door zijn zoon Aurangzeb, keek hij de rest van zijn leven vanuit het Agra Fort uit op de laatste rustplaats van zijn vrouw, de Taj Mahal, waarin hij zelf uiteindelijk ook begraven is. 
De chauffeur weet een goed en leuk restaurant waar we lekker lunchen terwijl hij buiten op ons blijft wachten. We willen graag een instrument kopen en laten ons naar twee muziekwinkels brengen. Er zit niks bij wat we interessant genoeg vinden maar we krijgen wel een goed beeld van wat er zoal te koop is. Vervolgens moeten we in een textielwinkel gaan kijken want de eigenaar is de baas van de TukTuk en hier krijgt de chauffeur zijn benzine van. Overal waar de chauffeur ons naar toe brengt krijgt hij een soort van commissie of we nu wat kopen of niet.
Als laatste gaan we op zoek naar wijn en bier. Na wat afdingen weten we een fles wijn te krijgen voor het belachelijke hoge bedrag van inr 700. Nou maar hopen dat het lekker is. Bier gaat de chauffeur wel voor ons kopen aan de overkant van de weg want hij kan het veel goedkoper krijgen dan wanneer we het zelf gaan kopen. Per fles van 65 cl betalen we hem inr 100. Of dat nou zoveel goedkoper is vragen we ons af, maar goed. Het is inmiddels behoorlijk gaan regenen en voordat we rond 15.00 uur terug zijn in het hotel zijn we allebei aan één kant compleet doorweekt. Zodra het droog is gaan we een poosje zwemmen waarna we op de kamer genieten van een biertje en een, gelukkig lekker, wijntje.
Aan de overkant van het hotel zit een Mc Donalds waar we een bigkip menu ophalen. Wel een keer iets anders dan wat we tot nu toe hebben gegeten maar het is geen bigmac. We gaan nog even naar het winkelcentrum tegenover het hotel en lopen een stukje door de buurt. Zelfs nu worden we lastig gevallen door TukTuk's.

Zondag 14 september
Jaipur
We gaan om 8.00 uur op weg en maken eerst een fotostop bij het in 1799 door maharadja Pratap Singh gebouwde Hawa Mahal, het Paleis der Wind. Het gebouw heeft 5 verdiepingen met 953 nissen en ramen. Vermoedelijk met het doel om de hofdames in staat te stellen de processies in de straat gade te slaan zonder herkend te worden.
We stoppen nog even bij de pinautomaat en niet veel later komen we aan bij het Amber Fort, de oorspronkelijke residentie van de maharadja's. Het werd in 1592 gebouwd door radja Man Singh I maar de mooiste paleizen in dit fort zijn ontstaan in de tijd van Shah Jahan. Het ligt op een heuvelrug tussen de Arawalili heuvels. Beneden bij het fort staan heel veel olifanten die de mensen naar boven brengen. Zittend naast elkaar en schommelend op de rug van een olifant maken we de klim naar het paleis. Niet de meest comfortabele manier van reizen maar we hebben wel een mooi uitzicht. Vanaf het moment dat we bij het fort zijn aangekomen tot het moment dat we bij het paleis van de olifant afstappen worden we enorm lastig gevallen door verkopers en andere bedelaars. Onze chauffeur houdt ook zijn hand op en is niet blij dat we hem niks geven. Het is wel een mooi fort en Raz begeleid ons bij de wandeling door de verschillende paleiscomplexen met imposante pilaren en galerijen. Om de groep weer bij elkaar te krijgen fluit Raz op een speciale manier op zijn vingers. Bij de uitgang worden we opgewacht door hele hordes verkopers en fotograven met foto's van ons op de olifant. Het valt dan ook niet mee om bij de jeeps te komen die ons weer naar beneden moeten brengen. Om terug te komen bij de bus moeten we een heel eind met de jeeps door de stad. Overal op straat kom je hier olifanten en kamelen tegen. 
De bus brengt ons vervolgens naar een werkplaats waar met de hand tapijten gemaakt worden. In de winkel die erbij hoort krijgen we door de eigenaar een lunch aangeboden. Zodra de lunch op is begint de verkoop en worden ons tientallen tapijten getoond. Ook is er winkel waar ze stoffen verkopen. Al snel zijn we als eerste buiten waar we geduldig op de rest wachten. 
Tot slot maken we nog een tochtje met een riksja door Jaipur, ook wel de "roze stad". Het is de hoofdstad van Rajasthan die, bij het bezoek van de prins van Wales, in 1876 voor het eerst roze werd geschilderd op bevel van maharadja Man Singh II. Ieder huis in de stad wordt tegenwoordig wettelijk verplicht de façade zo te onderhouden. We zijn nog niet zo lang onderweg als het begint te regenen, al snel stortregent het en binnen no time zijn we helemaal doorweekt. Onze fietser vindt dat hij wel een fooi heeft verdiend en laat dat dan ook duidelijk weten. Met de inr 100 die we hem geven is hij toch niet echt tevreden terwijl dit voor hem al een heel kapitaal is. 
Terug in het hotel mogen we de mobiel van Vonn gebruiken om naar huis te bellen. Als het droog is lopen we nog een stukje in de buurt van het hotel en vinden zowaar een winkeltje waar we brood kunnen kopen. Het is voor het eerst deze vakantie dat we ergens rondlopen zonder lastig gevallen te worden.
Voor vanavond staat er een buffet gepland op het dak van het hotel. Omdat we hier gisteren goed gegeten hebben durven we het wel aan. Helaas, het buffet is niet echt super en tot overmaat van ramp begint het ook weer te regenen. Iedereen gaat met zijn/haar bord naar beneden waar we verder eten. Als toetje hebben ze wel een overheerlijke appeltaart.

Dinsdag 16 september
Puskar - Udaipur, 288 km
Vandaag mogen we uitslapen en om 11.00 uur vertrekken we. Omdat gisteren de Brahma tempel gesloten was gaan we daar eerst heen. Al op straat moeten we onze schoenen uittrekken. De straat is zo smerig dat we niet het risico willen lopen op een enge infectie en gaan niet mee naar binnen. We krijgen nog tijd om te winkelen en worden om 13.00 uur bij de bus verwacht. Al snel hebben we gezelschap van het straatjochie van gisteren en samen met zijn broertjes blijft hij bedelen om eten. Hij weet precies te vertellen waar we meel kunnen kopen om chapati van te maken. Dit is een dun, plat ongerezen meelbrood van de bakplaat. Geld geven heeft weinig zin want dat moeten ze thuis afstaan en dan gaat het op aan alcohol voor vader.
Voor onderweg hebben we een lunch meegekregen. In verband met de criminaliteit op de route naar Udaipur schijnt het niet echt verstandig te zijn om vaak te stoppen. Behalve wat nomaden is er verder onderweg weinig te zien. Het enige wat we tot nu toe overal zien zijn veel grappige eekhoorntjes. Halverwege de middag hebben we wel een koffiestop en na een (hele vieze) plasstop bij een pompstation komen we pas rond 21.00 uur aan in hotel Vishnupriya.
We frissen ons snel even op en gaan dan naar beneden om te eten. We zitten met zijn vieren aan een tafel en het eten wat erop wordt gezet is koud en er zit een haar in. Er staat ook een buffet klaar maar dat is eigenlijk bedoeld voor een andere groep. We sturen het koude eten terug en mogen uiteindelijk toch van het buffet eten. Hoewel het niet de bedoeling is valt de rest van de groep ook gelijk aan. Dit eten is niet veel warmer en niet lekker. Bovendien zitten er een paar muzikanten zo hard te spelen dat we moeten schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan.
Het was een lange vermoeiende dag en we hebben niet veel gegeten. Gelukkig hebben we een prima kamer met een heerlijk zitje. Alleen jammer dat de douche koud is.

Donderdag 18 september
Udaipur - Jodhpur, 266 km
Om 8.30 uur vertrekken we en na een koffiestop komen we bij de Shri Ranakpur Jain tempel. Via een trap bereiken we de ingang van de hoofdtempel, de Adinath tempel. Deze marmeren tempel werd gebouwd in 1432 en opgedragen aan de eerste tirthankara (jain leraar) Adinatha. De vele koepels en torenspitsen worden gedragen door 1440 pilaren voorzien van ingewikkeld uitgekapt beeldhouwwerk. Het is de grootste jain tempel van India en schitterend om te zien. We krijgen een rondleiding door een jain en als hij klaar is wil hij een gele stip op ons voorhoofd zetten. We gaan de man uit de weg maar hij zoekt ons op en voor we het weten hebben we ook een stip. Gelijkertijd staat hij zijn hand op te houden. Het is duidelijk dat het met de inr 10 die we erin leggen niet tevreden is. Gelukkig lopen we droog in de tempel want het regent weer eens. We zijn alleen even vergeten dat onze schoenen buiten staan, niet overdekt dus zijn ze zeiknat. Na de lunch van een kaas en clubsandwich met cola zoekt de chauffeur onze koffer op zodat we onze slippers eruit kunnen halen. Hebben we tenminste droge voeten.
Onderweg moeten we wachten voor een nomaden die met een kudde schapen de weg oversteken en stoppen we bij een klein dorpje waar voornamelijk schoenen worden gemaakt. Wij zijn voor de lokale bevolking net zo'n bezienswaardigheid als hun voor ons. De kinderen vinden het schitterend om op onze fototoestellen mee te kijken hoe de foto's geworden zijn. De enige inwoner met een mobiel loopt foto's van ons te maken. De oudste man van het dorp wil graag een zonnebril en is dan ook dolblij en trots als hij er één krijgt. We zijn net terug bij de bus als de eunuch het dorp in komt en een zeer warm onthaal krijgt.
Een kilometer of 60 voor Jodhpur zien we in een heel vlak landschap een rots, de tijgerrots. We willen hier graag een foto van maken en tot onze verbazing stopt de bus. Niet voor de rots maar voor een motor langs de kant van de weg met daarachter allemaal stalletjes waar van alles wordt verkocht. De motor is een symbool voor geluk. Het verhaal gaat dat een man een dodelijk ongeluk heeft gehad met de motor en dat een paar maanden later zijn vrouw zwanger blijkt te zijn. Dit wordt gezien als een wonder, haar man leefde immers al geruime tijd niet meer. Vrouwen hangen armbandjes in een boom omdat dit zou helpen om zwanger te worden. Er rijd een tractor constant rondjes om de motor want dat brengt geluk. Het is er ook een komen en gaan van vrachtwagens, allemaal van het merk Tata. 
Na een lange maar mooie en leuke dag zijn we rond 20.00 uur in hotel Karni Bhawan. We krijgen een kamer met 1 bed maar willen 2 bedden. Een ander stel uit de groep wil ook graag een andere kamer. Ze vinden dat de kamer die ze hebben te afgelegen ligt. Hier staan wel twee bedden dus ruilen we met hun. Onze nieuwe kamer ligt aan het zwembad en los van de rest van het hotel. In de tuin, onder het genot van een wijntje en biertje, eten we a la carte een soep, loempiaatjes en knoflookbrood. De bediening is wel langzaam maar het eten is goed.

Zaterdag 20 september
Jodhpur - Bikaner, 252 km
We zijn veel te vroeg wakker vanmorgen en om 9.00 uur gaan we op weg naar het 245 km verderop gelegen Bikaner. Voor de koffiestop gaan we naar een luxe 5 sterren residentiehotel waar we ruim een uur blijven hangen. Het is niet echt een mooie route maar we kunnen wel goed doorrijden. Tegen lunchtijd stopt de bus bij een aantal marktkraampjes. Vonn en de chauffeur stappen uit om terug te komen met een hele berg bananen, een paar pakken koekjes en wat sapjes. Het blijkt dat dit onze lunch is voor vandaag. Het restaurant waar we naar toe zouden bestaat niet meer en verder komen we niks meer tegen. We hebben zelf nog wat beschuitjes en met jam erop is dit een welkome aanvulling op onze lunch. 
In het plaatsje Deshnok staat de Karni Mata tempel, genoemd naar de beschermheilige van de tempel en de streek. Karni Mata leefde in de 14-de eeuw en men gelooft dat ze een incarnatie is van Durga, een van de belangrijkste en machtigste godinnen van India. Ze zweerde dat haar familieleden nooit werkelijk zouden sterven, ze zouden reïncarneren als ratten. Zo'n 600 families in Deshnok en omgeving geloven dat ze afstammen van deze godin en dat ze in een volgend leven terug zullen komen als ratten. De ratten in de tempel worden dan ook aanbeden en met zoete lekkernijen en melk verwend door priesters en pelgrims. De schoenen en sokken moeten weer uit maar je kunt wel sloffen krijgen voor over je blote voeten. Wij gaan niet de tempel in maar lopen door het dorpje waar we water, een sapje en chips kopen. Bij het winkeltje staat de lokale bevolking ook inkopen te doen. Als een grote wisseltruc gaat bij het betalen het geld in rap tempo van de één naar de ander. Er is ook een redelijk schoon openbaar toilet waar we dankbaar gebruik van maken.
We komen om een uur of vier aan bij hotel Raj Vilas Palace. Een half uurtje later vertrekt de groep naar een kamelenfokkerij terwijl wij op onze kamer genieten van een drankje en chips. Voor het diner staat er op het dak van het hotel weer een buffet klaar maar wij eten binnen a al carte. De tomatensoep, kip met nasi en een sapje smaakt prima en kost ons inr 650. Als we een poosje met Vonn zitten te praten komt het gesprek al gauw op de woordenwisseling aan het begin van de reis die toch wel heeft geleid tot een tweedeling van de groep.

Maandag 22 september
Nawalgarh - Delhi, 256 km
Vandaag vertrekken we om 10.00 uur voor de laatste etappe met de bus, 300 km naar Delhi. Er wordt alleen een plasstop gemaakt en om 14.00 uur stoppen we voor de lunch. De tomatensoep die we nemen is goed maar de kaas-tomaat en de kipsandwich vallen tegen. We rijden de hele route via de hoofdweg. Tot ver na de lunch is dit voor een groot gedeelte een onverharde smalle weg met tussendoor een aantal stukken die al wel geasfalteerd zijn. We komen langs kleine dorpjes waar langs de kant van de weg gewoon geparkeerd wordt en waar de buffels, varkens, honden, kamelen, olifanten en mensen op en langs de weg leven. De Indiër leeft in kleine hutjes op straat, hij eet er, hij slaapt er en hij sterft er. De armste worden zelfs op straat geboren en alleen de hele sterke overleven. Ze proberen zich in leven te houden door te bedelen. Vrouwen met meerdere kinderen, de wat oudere kinderen met een baby broertje of zusje in hun armen. Mannen zijn er bijna nooit bij.
De heilige koe kom je ook overal tegen. Ze eten alles wat ze tegen komen en gaan rustig midden op de weg liggen als ze daar zin in hebben. Het verkeer gaat er wel omheen. Met name in de grotere steden rijdt en loopt alles dwars door elkaar heen en is het een kakofonie van geluiden. Al het verkeer, van vrachtwagen tot riksja, is continu aan het toeteren of bellen. Door de toon en manier van toeteren maken ze aan elkaar duidelijk wat ze willen in het verkeer. In het donker is gebruiken ze ook lichtsignalen. 
We zijn al een heel eind aan het hobbelen als we toch nog op een echte snelweg terecht komen. Het laatste stuk kan de bus dan ook lekker doorrijden en rond half acht zijn we bij hotel Clarck Heights. Hetzelfde hotel als de eerste nachten en we hebben zelfs dezelfde kamer. Het buffet is hetzelfde als de eerste keer. Ze hebben een soort van tzatziki en de kip curry is prima te eten. De lemon soda laat even op zich wachten maar is wel lekker fris. Vonn heeft voor iedereen een echte riksjabel gekocht die ze, samen met een mooie brief, tijdens het eten komt uitdelen. En een herrie dat die 22 bellen kunnen maken.
Na het eten maken we een ommetje bij het hotel en voor het eerst komen we een soort van supermarkt tegen waar we yoghurt en 2 jus d'orange voor de prijs van 1 kunnen krijgen. Het is druk op straat en er zijn erg veel insecten. Morgen maar eens verder kijken.